To pewnie nie dla ciebie...
Czy zdarza wam się, że czytacie czyjś post lub artykuł i myślicie sobie: „co za banał!”; „to przecież oczywiste”; „truizm”; „po co to pisać?
Przecież wszyscy to wiedzą”. Mnie się zdarza i... nauczyłam się tego nie komentować.
Dlaczego?
Bo skoro dla mnie to oczywiste, to widocznie, nie jest to skierowane do mnie i nie ja mam to czytać.
I ciągle fenomenem jest dla mnie to, ze najczęściej posty, artykuły i teksty komentują właśnie takie osoby, do których te teksty nie są skierowane, które odrobiły już swoją lekcję. (P.S. Co nie zmienia faktu, że czasem mogłyby sobie ją przypomnieć).
A jednocześnie swoimi komentarzami sprawiają, że ktoś inny (dla kogo dana myśl jest nowa, dane podejście nietypowe, kto do tej pory był zaplątany w określonym myśleniu) nie odważy się napisać swojego komentarza i wypowiedzieć publicznie o swoim odkryciu.
Skąd to wiem?
Obserwuję każdego dnia, gdy ktoś w prywatnej rozmowie mówi mi, w jaki sposób odkrywczy wpłynęło na niego to, co napisałam, a jednocześnie nie napisał o tym publicznie, bo „w porównaniu do tych innych komentarzy...”
I potem się kończy na tym, ze ludziom się wydaje, ze niestety są jedynymi, którzy tak mają, są jedynymi, dla których coś jest trudne lub nowe.
Mam zatem propozycję i apel:
Jak coś jest dla ciebie truizmem i nie widzisz potrzeby, by sobie o tym przypominać - omiń to.
Daj czytać i komentować tym, którzy dopiero jakąś wiedzę odkrywają.
A jeśli coś cię poruszyło, wywołało „efekt wow” lub jest dla ciebie nowe, daj znać o tym, podziel się tym dalej, bo może skorzystasz nie tylko ty, a ktoś inny pomyśli: „fajnie, że nie tylko ja tak mam”.
P.S. Poza tym mało nowych rzeczy da się stwierdzić, czy napisać. Można je ująć inaczej, w ciekawszej formie, na swoim przykładzie, ale tak naprawdę to wszystko w pewien sposób po prostu przypominamy; sobie i innym.